گاهی اوقت فکر می‏کنم ما چه قدر کم حرف شده‏ایم. حتی گاهی صبح را شب می‏کنیم بی آنکه کلامی گفته باشیم. انگار با هم قهریم. با دوستانمان، خانوادیمان،‏ خدایمان و حتی خودمان.
باور نمی‏کنید؟ می‏خواهید از همین فردا صبح امتحان کنید. شب وقتی سر سنگین خود را روی بالش نرم می‏گذارید حساب کنید چه حرف‏هایی را به چه کسانی گفته‏اید. آن وقت باور می‏کنید. باور می‏کنید که حرفهایمان یا شکایت از کم خوردن و بد خوردن است یا خندیدن به واقعیت‏هایی که باید گریست ویا نعره‏ای است بر سر چیزهایی که ارزش نگاه کردن هم ندارند سر جمع اصلا حرف نیستند؟ ولی وقتی که باید حرف بزنیم لام تا کام ساکتیم. یادتان هست آخرین باری کی جمله ممنوعه «دوستت دارم» را گفته‏اید؟ بعله! قبول دارم که این قرتی بازی‏ها برایمان کسر شان دارد. باید ابهتمان را حفظ کنیم!!!!
یادتان هست آخرین بار کی وقتی تکبیره الاحرام نماز را می‏گفتید رویتان به خدا بود نه خلق خدا؟ البته می‏دانم رو به خدا داشتن نه از ارکان نماز است نه از واجبات نماز!!
باور کنید حرف خوب به‏قدری زیاد هست که وقت برای گفتن آنچه روزانه به زبان می‏آوریم نمی‏ماند‍‍؛ باورکنید!
سرتان را درد نیاورم می‏دانم آن قدر کار واجب دارید که فرصت شنیدن این خزعبلات را ندارید.